Eşimin ailesiyle yakın oturuyoruz. Benim ailemde yakın, yürüme mesafesi ama kayınvalidemler karşımda. Birbirimizin evini görüyoruz. Elleri sürekli bizim üstümüzde. Çocuğum olduktan sonra daha kötü oldu. Her gün görmek istiyorlar. Standarta baglanmış durumda. Ben çok sıkılıyorum. Kendi evimde kendi halimde olamıyorum. Yarın ben gideyim onlar gelmezler diyorum ama cogu zaman gidiyorum akşam onlar yine geliyorlar. Eşimle paylaştım. Hiç birşey yapmıyor. Yorum yapmadan beni dinliyor öyle. 3 kişilik bir aile degiliz gibi hissediyorum.