Evlendiğim günden beri gözyaşım dinmedi kızlar şu mübarek ramazan girdi gireli 2 kere kriz geçirmeli ağlattı beni kendime zarar vermekten korkuyorum ya psikolojimi mahvetti. Ne iyi eş ne iyi baba. Bugünkü mesele annem yemek gonderecekmiş 5.50 geçe aradılar eşin geçerken alsın diye iş yeriyle 5 dk bile değil mesafe aradım duymadı eve yakınmış bı sinirle gitti almaya gitme önemli değil desem de, geldi bas bas bağırıyor 6.30 da arasınlar bı daha son dakika mi belli olmuş diye ben de mesafe yakın, bizi düşünmüşler diye alttan alıyorum daha çok bağırmaya başladı noldu öldün mü gidince deyince saksı vardı önünde onu fırlattı konuşma karşımda diye. oğlum var 15 aylık korktu ağladı cok. Dayanamıyorum ya artık. Nefret ettirdi kendinden. Daha önce bana kaşık fırlatıp kolumu morartmasi fln da olmuştu ablam arayıp nerdsiniz diye sordu diye otobanda sağa çekip saçıma yapışmıştı ben niye susup yutmusum şimdi düşündükçe kendimi suçluyorum. Evladımızla bir gün oyun oynamış değil bir gün hep gecistiriyor desem ki evladım için devam edeyim babalık da yapmıyor sadece çalışmak baba olmak değil. İçimi dökmek istedim kusura bakmayın
