Ben bir kolejde müdürlük yapıyordum. Genç yaşta çok çabaladım o mevkiye gelmek için ama kızım olunca bıraktım. Maddi olarak çok rahat olmadığımız halde bıraktım. Kızımı kimseye bırakmak istemiyorum, kendim büyütmek istiyorum. Anne gibi olur mu? Benim kokumla, benim şefkatimle büyüsün. Yıllarca lise öğrencileri ile çalışmış biri olarak da söyleyebilirim ki hiçbir maddiyat kaybedilen çocukları geri getirmiyor. Kaybedilenden kastım kötü yola düşmesi değil, karakterinin ve eğitim hayatının olumsuz etkilenmesi.
Eğer mecburiyet yoksa çocuk annesi ile büyümeli. Bunun bir yaş sınırı da yok. Okula giderken de sana ihtiyacı var. 1. Sınıfa giden bir çocuğu düşün, yeni bir ortam yeni insanlar olacak hayatında. Okuldan gelince kapıyı sen açsan, yemeğini hazirlarken gününün nasıl geçtiğini sorsan, sana arkadaşlarını öğretmenini anlatsa daha güzel değil mi? Tekrar söylüyorum mecbur olan arkadaşlara asla sözüm yok ama ayaklarımın üstünde durmak için çalışmak zorunda değilim. Mesleğin varsa sen de istediğin zaman dönersin iş hayatına, çocuğunu büyütmek zaman kaybı değil.