Selam kızlar. Dertlesmeye ihtiyacım var. Ben kendimi kötü anne die hissediyorum. Kızımın bakımını elimden geldiği kadar yapıyorum. Altı hep temiz olsun, karnı tok olsun, temiz kıyafetler giysin, sağlığı yerinde olsun diye elimden gelenini yapiyorum. Hepimiz öyleyiz. Ama ben 90% zaman kızımla yanliziz. Eşim 1 hafta evde 1 hafta işte. Benim ailem ve eşimin ailesi uzaktalar. Kızım yakında 2 yaşına girecek. Ben kendimi hep kızımı uyarırken durduramıyorum. Hep biseyler ağzına götürüyor. Götürsün öyle , 3 yaşına kadar öyle diyorlar ama herşeyi ısırıyor dışlıyor dişlerine zarar veriyor. Zaten ön 2 dişi çürümüş, 2 tanesi de azcik kırılmış. Ağzına götürme ağzına sokma , çıkar ağzından dişlerin ağrır diyorken buluyorum kendimi. Hep bişeyleri deviriyor, bir yerlere tırmalamıyor, biseyi tuttumu sadece ellemiyor salliyor. Bazen üstünde biseyler olan şeyleri de salliyor kafasına düşecek diye korkuyorum, veya duşa girdiğinde duş hortumunu salliyor başlığı düşecek kafasına doğru diye korkuyorum. Ben mutfakta yemek veya kahvaltı hazırlıyorum hep yapma, çıkma, in asyaya, ağzına götürme, akvaryuma vurma falan diyorum. Vallahi biliyorum doğru değil ama yapıyorum işte. Sandalyeye çıkıyor zipĺiyor. Yanı atlamıyor resmen durduğu yerde zıplıyor. Kahvaltıyı yetistireyim diye yanında olamıyorum. Yemek sırasında herşeyi de deviriyor döküyor. Dişlerimi sıkıyorum istahasi bozulmasın diye ama yine de bir noktaya kadar susabiliyorim sonra patliyirum. Gün de kaç kere yemek verirsem hep aynı. Temizlemek sorun değil ama sorun işte. Ya ayağım altında dolaşıyor, onda da kızıyorum bulaşıklar yıkarken kafasına damlıyor, salona geçtiğinde de yine uyarma modundayim ben . Vallahi billâhi ben biktim artık uyarmadan. Büyük şeyleri dinlemediği için, küçük sorun olmayan şeylerden de uyarıyorum. Çenem açıldı mi hiç kapatamıyorum. Yemeklere yetişmekle uğraşırken oyuncaklarını da o odadan bu odaya götürüyor. Herşeyi yerlere bırakıyor. Aynı şeyleri yapmaktan da ben çok biktim artık hiçbişey yapmak istemiyorum. Hep psikologa gitmek istiyorum ama kızım 2 dk bile bensiz oturmuyor babasıyla da. Ben tuvalete duşa bile 2 dk dan fazla gidemiyorum. Uyuduğunda da ben hep birşeylerle meşgulum bişeyleri yetiştirmeye çalışıyorum ama yapamıyorum. Kendimi tükenmiş kötü bir anne hissediyorum. Doğumdan önce gayet normal sakin bir insandım. Şimdi kendimi tanıyamıyorum. Yanı belki kendi çocukluğumdan travma mi kaldı diyorsam hayır. Ben gayet sakin bir cocuktum annem uyarmasına gerek yoktu. Mesela uyarmakta açıklama da yapmaya çalışıyorum kızım şimdi canın acicak öyle devam edersen demeye yetişemiyorum. Anı anı hareketler ediyor. Şimdi derseniz ki kızını şikayet ediyor. Hayır şikayet değil. Normaldir belki çocuklar öyledir, ama benim cevremde hiç çocuklu arkadaşım yoktu o yüzden bilmiyorum. Her çocuk farklıdır onu biliyoruz. Her anne de farklı, dayanıklık sınırı de farklı. Kızlar napayım ben? Kendimi nasıl susturayım? Yapma etme demekten çocuğum değil ben biktim. Kızımı çok seviyorum, dünyalar kadar. Her anne öyledir kendi evladını öyle sever. Ama ben bu durumdan dolayı sevdiğimi gösteremiyorum galiba. Büyüdüğünde gozlerine nasıl bakıcam? Anne sen hep uyarıyordun hep sesini yukseltiyordun diyecek. Kızlar akıl verin bana. Veya sadece gelin sarılalım ya. Kötü bisey yazmak isteyen arkadaşlar varsa bu gün yazmayın nolur. Iyi aksamlar. Öpüyorum hepinizi.
