Ah ben de seviyorum yalnızlığı. Geçen gün bir operasyon geçirdim, konuya komşuya duyurmadim ki gelmesin kimse. Sadece kedimizin veterinerine söyledik, olası bir uzun kalma durumunda birisinin haberi olsun diye :) hastaneye de kimseyi istemedim eşimle kaldık. Aslında yalnızlığı sevmek de değil bu, sadece teselli dinlemek istemiyorum, olsun aman sen güçlüsün vs diye. Annemler geldi, ameliyata girdim çıktım eve gönderdim onları da... Anneme kıyamadım.. kayınvalidemler bugün geldiler, bir haftalık yemek yapmışlar sagolsunlar. Şimdi kapımı kitleyip, evde yokmuş gibi davranma vakti :) sahilde oturuyoruz, her gün 10.000 adım atmaya çalışıyordum deniz kenarında. Şimdi operasyon sebebi ile yürümek ve ayakta durmak yasak dört ay. Bakalım hala aynı mı düşüneceğim ilerleyen vakitlerde... Seramik kursuna gitmiştim geçen sene, bu sene de giderim diyordum da işte evdeki hesap çarşıya uymadı. Evde yün alıp amigurumi yapmayı düşünüyorum bakalım... Yattığım yerde ne yapabilirsem artık...