Her şeyin bir ayarı var. Benim görüşüm siz aşırı tepki gösterip bütün insanları kötü birer varlık gibi gösteriyorsunuz. Evet o sözlere bende çok kızıyorum ama gereken cevabı gerekene kibar bir dille söylüyorum ve gönderiyorum. Kimsenin ağzına vurasım gelmiyor. Çocuğumu korurum, kendini koruması gerektiğini öğretirim ama asla insanlardan uzaklaştırmam. Birinden bisey almaması gerektiğini sırf bu şekilde öğrenemez çocuk. Ben, kızım ben yanında yokken, bana sormadan kimseden bisey alma, kimseye kendini elletme diye sık sık anlatırım ama ben yanındayken bana sorabilirsin derim ve ben yanındayken biri bisey verdiğinde gerekiyorsa al derim ve kızım daha 3 yasinda olmasına rağmen bunu öğrendi ne insanlardan korkar ne de fazla yaklaşır bana sormadan almaz, sohbet eder ama mesafesini her zaman korur yanında olsam dahi kendini sevdirmekten imtina eder ama biri bisey söylediği vakit kaçıp saklanmaz, korkmaz. Yani dünya öyle Bi hale geldi ki anlam veremiyorum birilerine bisey demeye korkar olduk. Kizim küçükken, acil Bi durum oldu kızımla ilgili Bi ihtiyacım vardı, aynı apartmanda sözde komşu, gidip kapısını çaldım hadi kapıyı açmazsin anlarım bende açmam ama en azından kapı arkasından kim o de ki derdimi anlatayım, sonuçta hiç birbirimizi görmeyen insan da değiliz kapı deliğinden baksa tanıyacak aynı apartman da oturtudugumuzu ki biz yeni değil 4 senedir aynı binadayız, kim o demek yerine bir de arkadan kapıyı kilitledi. Sanırsın ki kapıya dayandım, kapıyı kırıyorum. Yazık dedim insanlık ölmüş gitmiş. Bu sebeple hiç bir zaman kızımı ne bu denli yetiştiririm ne de herseyden şüphe duyan sorunlu Bi insan haline getiririm. Malesef ve muhtemelen o komşu dediğimiz şahıs da bu şekilde insanlardan uzak durması gerektiği anlatılarak yetiştirildi.
