Hepinize merhaba. Ismim Belma asıl adım Dilara. Göbek adımı kullanıyorum. Aslında burda oyle çok aktif değildim. Uzun zamandır da girmiyordum, son zamanlarda çok kurgu sohbetler vardı sıkmışti artık. Ama insan bazen hiç görmediği yada tanımadığı kişilerle konuşunca iyi geliyor içini dökmek...
Derdim çok büyük. Derdim kaldıramayacağım kadar bi yük. Omuzlarımda tüm ağırlığını hissediyorum. Ben tek kaldım, ben bu hayatta kimsesiz kaldım. Hayat arkadasim gitti, her şey bitti. 2 ay oldu, ama ilk günkü gibi hissediyorum o acıyı. Çok seviyorduk birbirimizi, her şeyden çok. Bazen senden nefret ediyorum diyecek kadar büyük tartışmalar oluyordu. Ah benim kemiği olmayan dilim.. Ah benim akilsiz başım. Bilseydim bir gün yok olacağını söyler miydim sana tek bir kötü söz sevgilim. Ev islerinde, çocuk bakımında yardim etmediğinde kızardım. Meğer görünmeyen ne çok yardımın varmış. Gel sen, sen gel ben her şeyi yaparım sen otur. Sen otur sadece gözlerime bak. Ben sana bir kez sarılayım. Bir kez sarılayım sonra yine git. Ama ben sana doyamadım. Cüzdanını vermislerdi bana, içinde resmin var. Oğlun baba diyo görünce hala, sabahları kalkıp bakiniyor oyle anlıyor bence. 2 ayda çok büyüdü, ama sensiz kaldı bizi sensiz bıraktın.
Cok zor arkadaşlar. Bu acının tarifi gerçekten çok zor. Bi yandan çocuğa yetmeye çalışıyorum bi yandan kendi acimla boğuşuyorum. Gün içinde bi an olsun çıkmıyor aklımdan. Ama hayat devam ediyo diyorsunuz. Bazen geliyo o yanına gitme isteği, sonra bıraktığı emanete bakiyosunuz yasamam gerek diyosunuz. En çok ne acıtıyor biliyo musunuz? Son mesajlar, galerideki son resimler, ne biliyim mesela buraya kahve postu açmışım.. bunlari görünce önce minik bi sızı geliyor yüreğinize sonra feryat figan ağlama. Eşinizin kıymetini bilin. Ölüm olduğunu unutmayın. Sevin, bu akşam öpün eslerinizi mesela birlikte vakit geçirin. Bu akşam o minik tartışmaları yapmayın. İnanın kaybettiğinizde çok canınız yanıyor çok..
Biraz içimi dökmeye ihtiyacım vardı. Yine ara ara girip kaynana dedikoduları okurum belki :)