11 gün önce doğum yaptım ailemden kimse yoktu zaten hamileliğim de hiç aramadılar. Arkadaşımın ailesi vardı başımda. Üstüne çocuğum da yoğun bakıma girdi çok şükür çıktı artık yanımda. Bugün öyle bir ağladım ki emzirirken sebebi de şu. O kadar yorgunum uykusuzum ama elimden geldiğince oğlumla güzelce ilgileniyorum eşimden Allah razı olsun bazı şeyleri beceremez ama yapıyor çok şükür. Yalnız kaldım bugün eşimin dışarıda işi vardı. Şöyle etrafa baktım odayı resmen *** götürüyor her yer her yerde sıcak yemek yapanim yok bebeğim uyumuyor ben 3 gündür duş alamadım sıcak yemek çay icemedim yiyemedim yapamadım. O kadar zorlandım ki hani biri gelip sen uyu biz bakarız demesini bekledim. Ailem akrabalarimdan bir kez daha nefret ettim. Benim doğum yapacağım biliyorlar bir gün olsun aramadılar çocuğum yoğun bakıma girdi kimsemiz yoktu kan olarak. bir kaç ay sonra çocuğumla paylaşım yaptığımda yada duyduklarında arayıp bizim haberimiz yoktu neden haber vermedin diyecekler. Başıma geldi kanamam oldu bizim haberimiz yoktu neden aramadın dediler onların beni aramasi gerekliydi. Ben nasıl başa çıkabilirim bu durumdan. Gece emzirirken aynada kendime baktım ben çok güzel anneyim kimseye muhtaç olmadan cesretli bir şekilde hiç düşünmeden oğlumu banyo ettirdim tırnaklarıni kestim dedim ama nasıl uykuluyum yorgunum. Hatta gözüm açık rüya bile gördüm. Ne zamana kadar geçer bu durum acaba.
İnsanların neden annesii 40 gün başında kaldığını bir kez daha anladım. Evlatlarının uyuması dinlemesi onun evladının güzelce beslenmesi içinmiş.