Ben kendi ailemden çocukken de sevgi görmedim. Okuldan almaya kimse gelmezdi, okuldan eve gelirdim. Bir derdin bir eksiğin var mı denmezdi, kapıyı açıp giderdi okul çantamı sırtımdan almazdı. Birde ortalığa bırakıyorum diye dayak yerdim. Ütümü kendim yapardım, bir yıkarsa çamaşırımı yıkardı. Okuldan gelince evde ne bulsak onu yerdim. Ama belirli ölçüde, açılmamış şeye dokunsan döverdi annem. Colayi açtım diye çok kötü dayak yemiştim. Okumayı filan hep kendi kendimize öğrendik 3 kardeşiz:) ilgi alaka yoktu. Hasta olurduk, karnım çok ağrırdı benim. Ağlardım geceleri, ağlıyorum diye hakaret, beddua ederdi annem uyuyamıyorum diye :) daha neler varda anlatılmaz işte:) sorsan çok güzel büyüttüm der ama içimde yaradır:) bana da öyle diyor sen bize yakın değilsin. Ne gösterdiki yakınlık kurabilelim:)