Biraz önce post gördüm. Ölme şekliniz ile ilgili. Aklıma bir olayım geldi ve sizlerlede paylaşmak istedim. Çok etkilenmiştim. Belki sizde etkilenebilirsiniz . Anlatmaya başlamadan önce belirtmek istedim. Etkilenecek olanlar okumasın lütfen...
2014-2015 yıllarında Yalova'ya gitmiştim. Halamın yazlığı var orda. Sürekli çağırıyordu "gel" diye. Bende hazırlanıp Ankara'dan Yalova'ya gittim. 1,5 valizle 
enistem ve halam valizleri görünce geçici bir şok geçirdiler. " Bu kız sanırım 1 ay kalacak " diye. Oysaki 1 haftaligina gitmiştim. Ama sampuanima, ev terliğime kadar gotururum bir yere gidince. 1,5 valiz bile az geliyor bana açıkçası
Neyse gittiğimin 3.cu günü 2 kuzenim(abi, kız kardeş), halam, eniştem ve ben denize gittik. Çok yakındı. Neslihan(kız kuzenim) " ayy burası ne kadar güzel su çok serin sende gel " dedi bana. Bende yüzmeyi bilmiyorum pek. Çok çırpınarak anca gidiyorum gidecegim yere. "Tamam geliyorum " dedim. Ve az bir mesafe vardı aramızda çok uzak değildi. Yüzerek gittim . Yüzmeyi bilmeyenler bilir ayağım illa yere değecek kendimi öyle güvende hissediyorum. Ve su üstünde yüzerek durmayı beceremiyorum. Kuzenimin yanına yüzdüm . Ayağım yere değecek sandım ama değmedi. Su boyumu bile çok çok aşmıştı. Acayip panikledim. Sonra kendi kendime "Funda sakin ol babanın (rahmetli) sana küçükken söylediklerini hatirla. "Gün gelirde yüzürken birşey olursa panik yapma kendini suya bırak su seni yukarı kaldıracaktır" demişti babam. Kendimi suya bırakmaya çalışıyorum ki normalde yaparım ama o an panikten korkudan yapamadım. Yanı başımda kuzenimin bacaklarını görüyordum . İçimdeki ses " eğer ki kuzeninin bacağından kolundan tutup kurtulmaya çalışırsan onuda suyun altına alıp boğabilirsin yapma" dedi.
Cirpinmaktan kollarım bacaklarım ağrımaya başlamıştı. Dermanim tükeniyordu. Artık kendimi ölüme hazırlamış bir durumdaydim. " Allah'ım belliki burdan sağ sağlim kurtulamayacağım. Anneme güç kuvvet ver ben öldükten sonra kendini bırakmasın. Lütfen Allah'ım senden tek isteğim bu. Hayatına devam etsin. Yalvariyorum sana " dedim. Sonra sanki sağ tarafımdan bir fisildama sesi duyuyor gibiydim " şuan tek yapman gereken suyu yutmamak. Egerki suyu yutarsan bunun sonu gelmeyecek. Sürekli su yutacaksin. Ve sonun böyle olacak. Yere bak" dedi. Yere baktığımda ise resmen kanım çekildi. Yerde kendimi gördüm. Dalgalar hafif hafif sallıyordu beni ve gözlerim kapalıydı. Cansiz bedenim öylece karsimdaydi. Dudaklarim mosmordu. O an bir güç geldi ve son gücümle kafam suyun dışına çıktı ama ağzıma az az su giricek kadar sudan tam cikamamistim. Son gücümle aaaa diye bağırdım. Su geri içine aldı beni. Ve artık " Allah'ım sana ve babama kavuşacağım. Azrail babamın kılığında gelsin onu özledim"diye içten içe konuşmaya başladım. Az bi nefesim vardı onuda bağırırken harcadım. Gözlerimde kararmaya başlamıştı. Tam ağzımı açmak uzereydim kii sol taraftan biri koltuk altimdan tutup havaya kaldırdı beni. İlk nefesimi aldiktan sonra yanimdaki kisinin elini tuttum halen kolumdaydi o kişi. Nefes kontrolu yaptım . Çok hızlı nefes alıp veriyordum nabzım çok yüksekti. 1 dkka sonra yanimdaki kişiye baktığımda enistemdi. " Sana bir can borcum var enişte Allah senden razı olsun" dedim. Bir sürü kişi bana doğru yüzerek gelmeye çalışıyordu . Etrafima toplandılar " iyimisiniz hastaneye gidelim mi" diye sordular. Ama gitmedim iyiydim . Kayaliklarin kenarina oturdum. Halen nefes alıp vermeye çalışıyordum bir yandanda yaşadıklarımı düşünüyordum. " Yaşayacak daha günlerim varmış. Alacağım nefesim daha bitmemiş" dedim içten içe. O esnada eniştem Neslihan'a(kızı) bağırıyordu. "Senin gibi evlat olmaz olsun sen hiç mi Allah'tan korkmuyorsun ? Kuzenin yanı başında ölümle boğuşurken nasıl orda kayıtsız kalabildin ?" " Baba bende korktum boğulurum diye" dedi. " Madem korktun kurtarmaya cesaret edemedin bagirsaydin yardım edin kuzenim boguluyor imdaatt deseydin" dedi eniştem. " O an aklıma gelmedi bana ne yapacağımı düşünemedim" " benim bacağıma krap giricek diye yıllardır denize açılmadm hep kiyalarda yuzuyorum. Tam denize bakıyordum Funda nerde diye. O an denizin içinden yüzünü gördüm aa diye bağırdı. Hiç tereddüt etmeden direk denize girdim. Ayağımı düşünmedim bile . Sen benim kızım olamazsin . Bu kadar kayitsiz kalamazsin. Ne biçim insansin sen. Yardim bile istemedin o senin kardeşin kuzenin" ben " enişte boşver korkmuş anlayabiliyorum onu " dedim. Eniştem " ben anlayamiyorum ama kendi kızımı " dedi. Bende üzülmüştüm kuzenimin yanımda olupta beni yalnız bırakmasına. Çünkü o an nefessiz kalırken ölümü ensemde hissederken ayaklarını görüp içimdeki ses "onuda bogarsin yapma senin yüzünden kimse zarar görmesin " demisti. Ben o halde bile ona zarar gelmesin diye ayağına bile tutunmadim. Yükümü ona vermedim." Korktu o yüzden seni kurtaramıyor" dedi içimdeki ses farkındayım. Hissettim. Ama bağırıpta yardım isteyebilirdi.
Bu olaydan çok etkilenip yıllardır denize girmedim. Zaten yüzmeyi bilmiyorum. Fobi haline gelmedi ama yinede ne biliyim. Ben o an sadece ölümü , annemi ve babamı düşünüyordum. "Suyu yutma yoksa sonun böyle olur yere bak" diyen kısık ses aklımdan hiç çıkmadı. Ne erkek sesiydi nede kadın.. yerde kendimi gormeseydim belkide o güç gelmeyecek ve çığlık atamayacaktim... Dediğim gibi " yasayacak günlerim ,yiyecek ekmeğim varmış halen bu Dünya'da.