Paramparça bir ailede dünyaya geldim ben annem dort çocugu varken eşi ölünce babamla evlenmiş babam bekar ailesi yüzünden ayrılmışlar ben daha bir yasindayken öz abimi dayıma evlatlık vermişler ne kardeş sevgisi ne abi abla sevgisi görmedim onları geçtim doğru düzgün anne baba sevgisi görmedim evleneyim mutlu olurum dedimki üvey ablalarim anneme olan kinlerini hep benden çıkardı baba sevgisizligini eşimde doldurmaya çalıştım çok fazla ilgi sevgi gösterdim herşeyin yerine koydum sonuç olarak kendimi kapının önünde buldum hep yanlızdim bu hayatta bir evladım var iki yaşında. Bugün hastane kontrolünde iyice yıkıldım doktor kalp kapakçığında ufak bir sızıntı var dedi
Babası duysa annesi hasta etti çocuğumu der herkez kendi havasında yanlız basima hastanelere git gel uğraş
Çevremde kimsem kalmadı düşmemek için kendimi zor ayakta tutuyorum oğlum için diyorum oğlum için direnmeliyim ama bazen tak ediyor maddi imkansızlık yanlızlik hissi
Yapılan kötülükler eşim olacak da msj atıyor sürekli beddular neler neler çocuğu rezil ediyorsun bilmem ne istiyor oğlumu alırsa naparim diyorum kendi kendime ama canı sağolsun iyi olsun oğlumun babasindada kalsın bunaldım çok bunaldım çok mücadele ettim ama ok yaydan çıkmıştı artık ne evlligimi kurtarabildim ne hayatımı düzene sokabildim bütün bunlar yetmiyormuş gibi birde insanlarin kötü yorumlarından önerilerinden bıktım usandım tek başına çocuk büyütmek Zor kızim dön eşine ne yapacaksın başka bak çocukta hasta
Düzelir belki yapamazsın tek başına coxugun buyuyene kadar git en azından beynimde sesler çınliyor nereye gideyim etmeyin sokakta arkadaşlar surda karı var diyen adamın koynunami gireyim nasıl yenilir yutulur bu Allah'ım nolur nolur yardım et ağlamıyorum üzülmüyorum diye taştan duvardan saniyorlar beni