Merhaba arkadaşlar, burada çok farklı hayatlar ve görüşler var. o yüzden fikrinizi merak ediyorum, konu çok uzun ama sizi sıkmamak adına kısaca yazmaya çalışacağım.
Anne babam ayrıldığında biz zor durumda kaldık önce teyzem sonra ablam bize sahip çıktı. Yani evine aldı, yanlarında kaldık. Allah razı olsun onlardan ama aklıma takılan şu. Kardeşim çok küçük, ben ergen, annem ise çaresizdi. Teyzem de ablam da çok sert karakterde insanlar. Kendi doğrularını bizde görmek istediler, göremeyince büyük psikolojik şiddet gördük. Fiziksel şiddeti hatırlamıyorum, o dönem biraz silik.
Şimdi ablamla çok sık görüşüyoruz, teyzemle daha nadir. Bazen onlarla daha çok ilgilenmem gerektiğini düşünüyorum, sonuçta bize sahip çıktılar. Onlara borçlu gibi hissediyorum. Bazen de onlardan yardımı ben istemedim, küçüktüm ve güçsüzdüm. Yaptıkları bu iyilik altında ezilme ve içinden geleni davran diyorum kendime. Sonra pişman olup nankör olmakla kendimi suçluyorum.
Sizin bu konuda fikriniz nedir? Şimdiden teşekkür ederim