Bugün kızımın gösterisine gittim. Kucagimda da oğlum . Üç buçuk aylık. Elimi altından tuttum egitk bisekilde kucağımda turuyorum. Arkadan bı kadın. Sırtıma vuruyor. " Hocam hocam. İlk çocuğun mu. " Yok dedim ikinci bu. " Hocm öyle tutma oturtma kemikleri batar daha çok küçük." Oturrmuyorum ki bak aşağıda elim var eğik tutuyorum. " He bn oturtma diyimde daha çok küçük." Ya sabır çektim döndüm önüme. Gösteri bitti. Foto çekimi var. Kızım elini burnuna götürdü. Kızım dedim. Yanımdaki kadın ismini sesleniyor kızımın. "Elini çek hadi burnundan hadi yavrum." Bı baktım. " Siz derken duydum adını " diyor. O sırada eşim oğlumu aldı. Bı teyze Verde seveyim dedi. Eşim taniyor kadını. Aaa diyo boynunda kolye var kız mı ki bu. Hayır dedi eşim . Kehribar kolye diş filan için iyi geliyor. Yok uok boynuna oturmuş bu çıkarın bunu zarar verir. Dur bn cikarayim hatta diyo. Eşimde izin vermedi çıkarmasına. Başka bi kadın ay bunun kilosu düşük sanki mama versene buna diyo. Birine çok kötü catacaktim zor tuttum kendimi. Neden herşeye karisiyoruz ki..bı siz mi biliyorsunuz