Kızlar ailem manevi olarak çoğu zaman yanımda olmaya çalışır ama maddi olarak düşünüyorum da hep benden kisarlar. Artık bu beni çok düşündürmeye başladı. Ben onları düşünürum her zaman bir şey alınacaksa hep uygunu olsun ne gerek var zorlanmasinlar. Küçükken bana hiç kıyafet almazlardi kız çocuğu olduğum halde. Çok utanirdim arkadaşlarımın arasında genç kızdım bir çift bile kıyafetim yoktu annem alayım demezdi gereksiz fazlalık gelirdi. Ayakkabı iki yılda 1 alırlardı. Ben de mesela üstlerine gitmezdim ille alın diye alırken de her zamsn en ucuzunu bulmaya çalışırdım pazardan alırdı.Ama iki erkek kardeşim var onlara hep alışveriş yapılırdı. Ayakkabı orijinal alınırdı ve üç ayda bir ikisine de orijinal ayakkabı alınırdı. Anneme laf arasında derdim onlara 3 ayda bir ayakkabı alırsınız bana 2 3 yılda bir diye. O da onlar erkek çabuk eskitiyorlar futbol oynuyorlar falan derdi. Ben de doğru derdim kabullenirdim. Ama bnm ihtiyacım yok muydu güzel giyinip arkadaşlarım arasında özgüvenli olmaya. Hep özgüveni düşük bir çocuktum bu sebeplerden. üniversiteye gittim yurt param dışında 200 lira verirlerdi aylık ben de ne yapıp ne edip yetirirdim zor durumda bırakmaym istemeyim diye. Ben geldim üniversiteden kardeşim gitti. Ona ayda iki bin TL gonderirlerdi. Babam diyordu bana sen hiç zorlamadin beni ama kardeşin çok harcıyor diye. Sonra iki kardeşime de teelfon iPhone aldılar ben hiç istemdm ne gerek var uygun alın diyip hep ucuz telefon aldım. Ama ben talep etmedikçe hep ezildim zaten istemiyo diye. Evlenirken çalışıyordum bütün ceyizimi ben aldım. Koltukları beyaz eşyaları. Annemlerin bana takacagi bileziği bile ben aldım. Onlar bir halilari aldılar onu da kinada halamlar falan takıları annemlere vermişler o da bana vermeden gitmiş halıları ödemiş. Yani onlara hiç yük olmadım. Çocuğum oldu eşimin ailesi birsuru şey yaptı bizimkiler de ayıp olmasın diye odasıni alalım dediler. Ben hep yine gittim en ucuzunu aldım. Annem dedi işte çok para veremeyiz gittim en ucuzunu aldım. Yani ben onları hiç zorlamamaya çalışıyorum ama annem gelip bana valla alamayiz valla ucuz al diye o kadar rahat söyleyebiliyor. Buna o kadar çok üzülüyorum ki. Şimdi bebeğimin ilk dogum günü geliyor. Annem dedi bisiklet alalım. Tamam dedim siz bilirsiniz. İşte diyor ama ucuzundan olsun. Ben bir tane begendim biraz daha pahalı yok ucuzundan olsun diye yine rahat rahat söylüyor O kadar bilinç altima işledi ki artık gerçekten çok üzülüyorum. Ailemden değer görmediğimi düşünüyorum. Durumları kötü de değil iyi de değil herkesin geçim sıkıntısı var ama kardeşlerime her şeyi düşünmeden yapıp bama gelince her şeyi ince ince düşünüyorlar annem bana tek bir şey almaz kızıma alırken de yüz defa düşünerek uçuzuna kaçarak alir.ama kardeşlerimin sevgililerine sürekli hediye alır. Sizce ben ailemden değer görmüyor muyum kızlar çok üzülüyorum.