Eskiden çalışıyordum ,hamileyken coviddem dolayı idari izine çıkardılar , sonrasında da bebeğimin yaşadığı birçok hastalıktan dolayı ve hala covidin bitmemesindem dolayı eve kapandık bebeğimle beraber . 2 yıldır evden çıkmıyorum, hiçbir arkadaşım komşum yok, memleketten çok uzak bir şehirde yaşıyorum eşimin işi sebebiyle.. kimseyle konuşmaya konuşmaya k kelemeye başladım, aklıma kelime gelmiyor. Dışarıya çıkıp bir ortama girmek artık korkutuyor beni. Dışlanma korkusu yaşıyorum, kendimi beğenmez oldum. Esimle de aramız kötü olunca iyice yalnız kaldığımı hissediyorum . Hayattan zevk almıyorum, yalniz kaldıkça agliyorum sebepsiz elimde değil. Babamın arabası olsa veya kullanmayı bilse cagiracagim beni al biraz uzaklasayim diye.. eşim izin alıp götürse bu sefer yilllik izin adı altında olacak ve tatilimin çocuğunu kaynanamda geçireceğim daha fazla strese gireceğim. Bebeğim küçük ve çok huysuz otobüsle de gidemiyorum biyere. Evimde değil de hapisteymisim gibi hissediyorum. Hamilelikte ve lohusalıkta yaşadığım kötü olayların muamelelerin izlerini silememisken doğumdan sonra bebeğimin hastalıkları beni daha çok yıprattı . Yardıma gelenin olmadı, en kötü zamanlarimi tek atllattim ,uykusuz aç yorgun ,sendeleyerek yurudugum,sürünerek bebeğime baktığım zamanlarım oldu . Artık içinde bulunduğum anı yaşayamıyorum ,sadece geçmişle yaşıyorum ve sürekli ağlıyorum çok yalnizim . Psikolojik bir hastalıga yakalanmama çok az kaldı :(