Bazı ailelere bakıyorum çok güçlüler dert keder sanki onlara uğramıyor kendi aileme bakıyorum sanki dünyanın yükü bize gelmiş babam hep bir çaresiz davranırdı taa kucuklugumuzden beri annem güçlü biri ama evin tüm yükünden bıkmış şikayetçi kardeslerim de sanki başarısızliktan yokluktan dert yaniyorlar surekli
En büyük abla olunca herşeyi hep kardeşlerime bolustum hep önce onları dusundim maasim oldu kendime almadığim neleri neleri aldım anneme ev eşyası az bişey faydam dokundu.
Kendim kıymet gördüm ama hep fedakar olmamdan dolayı şimdi artık fedakar olmak istemiyorum kendim için kocam ve çocuklarım için var olayım diyorum ama aklım kalıyor
Mesela tatil planlıyoruz 4 senedir evliyiz ilk defa cikicaz içim rahat değil çünkü ailemden kimse tatil yüzü otel yüzü görmemiş. Sanki tatile gidersem onlara da birşey borçlu olacam çünkü kendileri aaa ne güzel keşke biz de gitsek derler diye.
Bu dediğim çok mantıksız ama bundan kurtulamıyorum.
Eşim desen onda da yine aynı dert yaprak dökümü Necla gibiyiz