Bekardim evlenene kadar dayak hakaret yedim evlendim çok sevdiğim dediğim adamdan dayak yedim hamile kaldım şiddet doğum yaptım lohusa iken şiddet. Kimse beni adam yerine koymadı bu hayatta. Öğrenci idim üniversite okudum arkadaşlarımın doğum günü olurdu pastalar hediyeler alır kutlarım o kadar sene okul okudum kek üstüne mum bile dikmeye tenezzül etmediler. Kimseden hayır görmedim bu hayatta. Baba ocağında para verip baş kakarlardi evlendim eşim çocuk aldık sanki sana bakmak zorunda miyim çalış atan diye evlendigim günden beri beynimi yedi. şimdi evladım varbir aylık o da mı böyle olacak diye korkuyorum erkek çocuğu doğurdum ya beni döverse ya emeklerim ziyan olursa yine. Ben neden hiçbir yere sigamadim bir türlü anlayamadım. İçimi dökmek istedim. Zamanına bekarken intihar ettim yoğun bakımda yattım hastaneden çıktım deli dediler ruh hastası dediler. İlaç kullandım antidepresan yine hastalıklı deli ruh sağlığı bozuk dediler. Çaresiz bıraktık demediler. Dövdüler hakettin dediler. Ben bu hayatta insanlık dışında her şeyi hak etmişim. Ben çok yoruldum. Yaşım 26 ama ben yine aynı hataya düşmekten intihar etmekten korkuyorum bazen dokuzuncu kattan aşağı bırakmak istiyorum kendimi bazen de yine uyku haplarının kollarina teslim olmak. şuan bir evladım var onun için güçlü durmaya çalışıyorum ama olmuyor. Atanmayı düşünüyorum inşallah kendi mesleğimi elime alırım hayırlisi ile. Bana dua edin olur mu? Belki Allah sesinizi duyar duanızı kabul eder.