Bazen o kadar çok bunalıyorum ki derdimi sıkıntımı anlatacak anlayacak kimsem yok. Bazen o kadar çok ihtiyaç duyuyorum ki benimde bi kız kardeşim olsa diyorum. Teyzemin kızı var onu kız kardeşim gibi görüyorum herşeyimi anlatırdım ama sanki oda beni anlamıyormuş gibi geliyor artık . Arayıp içimi dökebileceğim kimsem yok. Patlama deresecesine geliyorum bazen. Evleneli bir buçuk yıl oldu çocuğum da oldu ama ben daha kaynana evine alışamadım yok olmuyor yapamıyorum. Eşim bu konuda beni anlamıyor. Hiç kimseye belli etmemeye çalışıyorum bu durgunluğumu. Biraz olsun rahatlamak için yazdım buraya.