Fazla uzun olabilir kusura bakmayın.
Lise 4 iken anannem felç oldu. Annemin psikolojisi bozuldu. Anannnemin bakılma sürecinde aile arası (Annemler 3 kardeş. Abisi kendisi erkek kardeşi.) Gelinler falan derken çok kavga sürtüşme oldu. Annem iyice sıfırlandı. Bizde anannnemi Annem rahat etsin diye yanımıza aldik. Babam da istedi anannem çok severler birbirlerini babam hastanede memurdu zamanlar şimdi emekli oldu. Ablam annem ben, ananneme baktık. Yatalak olan , Yürümeyen, konuşamayan, yemek dahi yiyemeyen kadını , yemek yiyip yürüyüp az da olsa konuşan bir birey hale getirdik. 6 ay bebek givi bakildi. O sıra ne üniversiteyi kazanabildim nede doğru düzgün okula gidebildim. Annem sinirini bizden çıkartıyordu. Ona kıyıp birşey de diyemiyorduk. Annannem düzelince ablam ise girdi başka bi ilçeden. Gitti. Iki kişi kaldık. Anaannemin düzeni oturuduğu için artık ben yek başıma bakıyordum ona....
Sonra 1 yıl boyunca dershaneye gittim çalıştım, çabaladım üniversiteyi kazandım. Afyona gittim okumaya ama kopamadık. Babam çok ağladı arkamdan. Nerdeyse her ay eve gidiyordum. Özlüyordum bide yardıma ihtiyaçları vardı onlara yardım ediyordum. Bu arada dedem de yatalak ama kendi işini kendi halledebiliyor. Babaannemde alzaymir (Fazla degildi) bizimkiler yaşlı bakıyorlardı. O yüzden hep yardım ediyordum. Ablam da 2 haftada 1 gelip yardım ediyordu.
Sonra eşimle tanıştık. Sevgililik dönemi vs. Nişan için tutturdu, aileme açıkladım söz olsun dediler. 1 yıl sözlü kaldım 1 yıl nişanlı kaldım. O ara okulu da bitirdim. Mezun olup geldim.
Artık ev rahatlamıştı. Herşeyin bi düzeni vardı. Anannemlere ve babannemler sırayla bakılıyordu rahattı herşey. Bende çalışmak istedim. Bulunduğum ilçede yoktu iş, varsa da partiyle alınıyordu. Baska ilceye gitmek istedim , Babam istemedi. Sonra eşim istemedi çalışmamı. Annem de istemiyordu çünkü yemek hariç bütün herşey bana aitti evde. Eli koluydum yani. Sonra ablam evlendi. Herseyini kendi yaptı. Babama çok yük olmadı.
1 yıl sonra ben evlendim. Babam herşeyi kendi yaptı. (Allah razı olsun)
Istediğim herşeyden kıstım. Kına gecesi kıyafetimi bile komşunun kızından aldım. Masraftan kaçtım hep. Neyin ucuzu varsa yada ben yapabiliyorsam ben yaptım. Gelin çiçeklerini bile ben yaptım. Evdeki annemin plastik çiçekleriyle arajman yaptım hatta
Velhasıl.
Içimde kalan ise çalışmak. Çalışıp kendi paramla evlenmek. Istediğimi almaktı. Kendimi şuan bu konuda çok yetersiz hissediyorum. Allah a şükür herşey çok iyi evimiz var , arabamız var borcumuz da var tabi. Tek maaşla çok şükür iyi geçiniyoruz ama ben hiç mutlu değilim bu durumdan. Hem eve yetişmek hem ise yetişmek çok isterdim. Şuan bebeğim olucak diye ablam ne gördüyse alıp alıp gönderiyor. Ben ise sadece bakmakla yetiniyorum. Onun çocuğu olunca aynı şeyi ben yapamayacağım maalesef... Bu yüzden çok üzülüyorum...
Çalışmama konusunda da ne babama ne eşime hakkımı helal etmiyorum. Suratlarına da söyledim..
Evlenip gelince de bir sürü yere başvuru yaptım geri dönüşü olmadı artı burda kimseyi bilmiyorum eşim de çalışmamı istemediği için hiç yardım etmedi. Bulabiliyorsan bu dedi sadece......
Ah işte ben bu düşünceyle hergun yaşıyorum.. nasıl yaparım ederim bilmiyorum. Büyük bir sorun değil ama ben kendime dert ediniyorum. Kimseye de anlatamıyorum anlatsam, boşver canını sıkmaya değmez diyorlar...