Evimiz ayrı değil.Kaynanamlar tarım işçisi olarak çalışmaya gittiler.Eşim de işi il dışındaydı haftaya geliyor.Geçici bir işti bu şuan başka başvuru sonucunu bekliyoruz ayrı eve çıkmak için.Annemlerdeyim şuan.Ama o kadar mutsuzum ki...İnsan kendi evini arıyor.Burda bile iyi değilim artık az önce çok kötü sinirlendim heryeri dağıtasım var.Birşey yaparsın olmaz laf ederler ahkâm keserler.11 haftalık hamileyim cinnet geçirecektim resmen.Evim diye sahiplendiğim bir yer yok resmen...Kaynanamlarda odamız üst katta.Orası bile yabancı sahiplenemedim.Rahat edemedim ki dan diye yatak odasına girmeler mahremiyetin olmayışı giren çıkan oluyor nefret ediyorum bundan.Burdan gitsem oraya onlara hizmetçilik yapıyorum.Birde 3 kat merdiven çıkıp inmek zorlar artık korkulukta yok.Arada başım dönerde birşey olur diye korkuyorum birkaç defa oldu.Çok yoruldum kendime ait hayat yaşayamamaktan...Eşim hamileliğin ilerlediğinde inşaAllah orda bulunmayız zaten dedi dua et işimiz olsun çıkalım.Çeyizlerim eşyalarım olduğu gibi duruyor.Ne heyecanla almıştım.Eşimi çok seviyorum o da beni seviyor.Çok huzursuzum şimdi kaynanamların gelmesi yakındır aklıma geldikçe huzurum kaçıyor.Yine aynı sorunlar yine kalk hizmet et el pençe divan gibi.Kukla gibi hayat.Şükür her güne ama çok bunaldım.