Allah razı olsun sağolun. Bebeğimi 'kaybetmeme sebep olanlar ' olarak görmüyorum çünkü, belki öyle baksam bir nefeslik duramazdım burada. Bebeğimi 'kaybetmeme vesile olan' diye görüyorum. Bir şekilde imtihan olacağız ve bizi üzecek olan şeye kim vesile olacak bilemeyiz. Kaldı ki aynı evde oturup aynı banyo aynı mutfak herşeyimiz aynı olmasına rağmen düşük yaptığımdan birhaberler... kayinbabam hasta kayinvalidem de yorgun bir kadın sonuçta 50 yaşında insanlar benim anam da o yaslarda ve anama yapilmasini istemedigimi ona yapamiyorum. eşim çok söylemek istedi ama ben onları da uzmekten, belki de utancımdan iste söyleyemedim, kendimi suçluyordum cunku ben taşıyamadım diyordum. Eşim ve ben zor da olsa atlattık. Ve ilk kez o zaman işte biraz sesli ağlamıştım, odanın kapısına vurup ' biz ona naptık oğlum niye ağlıyor bu kız, sebebi neymiş' gibi azarladı eşimi. Ondan sonra kestim sesimi alınmalarindan ve böylece fitneye sebep olurum korkusundan sesli ağlamıyorum. Biraz detaycı bir insanim bu yüzden dikkat ediyorum en ufak bir şeye. Mesela bulaşık makinesi mi boşaltıcam mutfak kapısını kapatıp çok sessiz bir biçimde boşaltırım ki gürültü rahatsız eder uyandırırım, ya da eşim ise gidecek diyelim dış kapının kilidini açtıktan sonra kolu çevirince çok gicirdiypr kayınvalidenin odasının yanında olduğu için hemen uyanır çöpü vermeye, kadıncağız uyanmasın diye kolu çevirmem yine anahtarla açıp anahtarla kaparım, çünkü uyku problemi olduğunu bilirim. Ya bunlari söylemeyi de sevmiyorum aslında kimsenin farkında bile olmadığı şeyler biliyorum ama işte :) her hareketime alınıp üzüldükleri için umursamaz gamsız bir genç kızdan paranoyak obsesif kompulsif bir menopozluya dönüştüm diyip kendimle dalga geçiyorum. Sizin de böyle huylarınız var mı? Belki de hamilelik başlı başına bir stres kaynağıdır. Bilemiyorum ama inşaAllah Allah sizlerin de yardımcınız olsun