Esimle nişanlılık döneminde ooooo kadar kibar sakin bir insandı ki o sakin sayğılı erkekdi bense kurnaz sinirli ona hep küfür ederdim sakince dururdu yapma derdi defalarca nişanı atmak istedim izin vermedi annesine bile defalarca atalım nişanı dedim nişanlım sevməsəm atarım ama seviyorum dedi. Sensiz yapamam diye bende onu küfre alistirdim. Her kes onun benden bu huyumla yine de vazgmedigine hayret ederdi anne ablasına kadar soverdim(yemin ederim ki snirdendi kendimi kontol edemiyordum) neyse evləndik ve eşimle ikinci ajiyimza kavgalar başladı artık o bana küfr eder oldu hep de diline düşdü her gün ediyor. Onu vurdum bile her kes de biliyor defalarca vurdum hep annesinin kardeşinin yanında asagiladim hic arkasında durmadım.
Bebeğim düşdü beş ay önce simdi yine hamileyim onunla konusmuyorum ablasu ile onun harakerlerine guldugumuzu gördü ve bana çik git babanın evine seni daha istemiyorum dedi ve bir kadınla mesajlarını tutdum. O çocuğu da istemiyorum senden olan çocuğu istemiyorum dedi çik git. Eltimin oğlu hasta onu hastaneye goturmek için nrler yapmadi ki eşim.doktor ilk çocuğumuz duserken bana ikinci çocukta hemen yanıma gelin dedi esimee ikinci çocuğu soyledim hiccc umrunda olmadı sormadı bile bir defa oysa ilk çocukta ne kadar sevinmişti. Onu psikatriste gidecek kadar sinirlerini bozdum simdiyse onun hayatından tamamen cekip gidiyorum. Ona yaptiklrrim için o kadar pismanim ki beni deliler gibi seven erkegi deli etdim sinirlerini bozdum. Keşke çocukken olseydim ya neye yarıyorum ki