sinir strestenmi neden bilmiyorum.mutlu bi evliliğim var esimle çok çok iyiyiz birbirimizi anlıyoruz dinliyoruz destek veriyoruz.ama şöyle düşününce bu 10aylik süreçte çok istedim çocuğumuz olsun olmadı..esimde istiyor biliyorum ama beni uzmemek adına çok rengini belli etmiyor hep hayırlısı diyip moral veriyor.çocuk konusu bi kenara diyorum bazılarıniz biliyordur kaynanamlarla ev ayrı yeme içme bir bu zaman içerisinde çok yiprqndim artik kaldiramiyorum en son dun sabah evimizde kahvaltimizi yaptık ettik eşimin yakin arkadaşının çocuğu oldu bebeği görmeye gidecektik hazirlandik annesini aradı biz gidicez diye neyse eşim hazırlandı bende hazirlaniyodum son şalimi bağlarken eşim geldi biraz çarşıda gezeriz sonra arkadaşın evine geçeriz sende biraz acilirsin dedi.falan filan konuştuk ben yine ağlamaya başladım eşim zaten biliyo sıkıntı mi geçtik salona öptü iste nolur ağlama falan ben tekrar aynı konuyu açtım ağladım içim çıkana kadar anlattım yapamiyprum artik biktim gidip gelmekten Yoruldum falan filan baya dinledi beni hak verdi ki hakliyim zaten..sarıldı etti üzülme ağlama sildi göz yaslarimi az kaldı su ev olsun tssjnalim ayrilicaz dedi konusucam ailemle halledicem dedi tabi ben sulugozlu olarak yine ağladım sıkıca sarildim kokusunu içime çektim.öyle boyle sakinlestim hazirligimi bitirdim gittik gezdik arkadaşın evine gittik oradan babamlara gidelim mi biraz moralim düzelir dedim götürdü akşama kadar kaldık orda dönüşte evimize gittik hemen normalde babamlara giderken bile izin istiyoruz onlardan ama dun eşim bütün gününü bana ayırdı herşeyi yaptı biz birbirimizle çok mutluyuz.ama sunu fark ettim son zamanlarda 2kat daha duygusalim ve eşime daha fazla düşkün olduğumu hissediyorum