Bebeğini yanlız büyüten biri olarak seni çok iyi anlıyorum.Belli bir süre sonra insan daralıyor, nefes almak kendine vakit ayırıp kafasını dağıtmak istiyor.Aramızdaki tek fark ben annemi hamileyken kaybettim.Yakınımda da yardımcı olacak hiç kimse yok.Bazen kendimi ayağımdan zincirlenmiş bir mahkum gibi hissediyorum, bazen de kafayı sıyıracak gibi oluyorum çaresiz oturup ağlıyorum.
Eşim elinden geldiğince yardımcı olmaya çalışıyor.
Keşke ilk çocuk biraz büyüyünce ve 2.yi yapsaydın.Ben uzun bir sre 2.yi düşünmüyorum.
Maddi durumunuz iyiyse yardımcı bir bayan tutabilirsin, yada annene teşvik için belli bir miktar para verebilirsin .