Bunu ilk defa burda açıklıyorum kizceler.
Ortaokuldan beri kendi kendimle konuşuyorum. Ve bazen delirdigimi düşünüyorum. Bazende çok yalnızım o yüzden mi böyleyim onuda bilmiyorum. Bir tek ben mi böyleyim ?
Mesela ortaokuldan eve geldiğim zaman üstümü değiştirip evi toplayıp sonra annem eve gelene kadar sanki karşımda tanıdık tanımadık insanlar var diye hayal edip yaşadıklarımı anlatıyorum. Komik olayları yada uzulduklerimi. Bazende kulaklığımi takıp kalabalıkta şarkı soyluyormusum gibi hayal ediyorum. Kulağımda kulaklık olup kendi kendime aynaya bakarak konusuyorum o kalabalığa konusuyormusum gibi sessizce konusuyorum evde annem yada birileri varsa. Yalnizsam normal disimdan konuşuyorum. Kendi kendime konuşup kahkaha bile atıyorum.
Tek çocuğum ve babam öleli 18 yıl oldu. Annemle yalnız yaşıyorum. İlk zamanlar kendimi oyalamak için güzel oluyordu yani gözüm dışarı açılmasın diye. Ki yillarca hep ev kedisi olmusumdur. Gerekmedikce( bakkal, alisveris) dışarı cikmazdim. Çünkü yalnız olduğum için mahalleden herkes laf eder Funda da hiç evde oturmuyor sürekli geziyor denmesin bir kulp takılmasın diye. Kendimi dışardan izole ettim. Yıllarca bu şekilde kendi kendime konuştum ve artık alışkanlık oldu sanki. Birisiyle arkadaş olmaya karar versem de içimdeki ses : " amann sen kendi kendine yetiyorsun boşver güvenilmez biridir sonra arkadaş olduğuna hep pişman oluyorsun." Diyor. Ve geri çekiliyorum herkesten. Yıllardır samimi olduğum , arkadaşım, dostum diyebileceğim biri olmadı. Eskiden vardı ama çabuk sıkılıyorum. Sürekli sevgilim mesaj atmıyor acaba aldatıyor mu dur arayım . Aradım açmadı kesin birşey var diye takıntılı arkadaşlarım olmuştur. Hep erkek üzerinden sohbet dönmüştür. Dogal olarak sarmiyor sohbet.
1 hafta önce eşim mutfakta sigara içiyordu bende odaya sessizce geçerken mutfak kapısından baktım içeriye. Ve eşimde kendi kendine ellerini açmış ne yapsam şimdi gibi birşeyler söyledi fısıltı şeklinde. Bi an korktum. Adam delirdi sandım. Sonra dedim ben yıllardır böyleyim 
bir tek ben böyle degilmisim ohh dedim ama ben ne yapacam şimdi diye konuşmuyorum. Aklıma gelen herşeyi bir arkadaşla konuşulanları konusuyorum. Hatta karşı taraf bana soru sormuş gibi cevaplıyorum.
Yalnızlıktan delirmiş olabilirmiyim ?
Bi ara haberler de görmüştüm. Kendi kendine sesli konuşan insanlar da unutkanlık olmuyormuş. Beyin hep geçmişe odaklanıp konuştuğu için tazelenmiş oluyormuş hafıza. Aslında iyi birşey diye anlatılıyor . Cidden bu konuda doğrular hafızam çok iyidir herşeyi net hatırlarım.
Kendimle saatlerce sohbet edebiliyorum. Kızım doğmadan önce eşim sabah 8de işe gidiyor ben 10-11 gibi uyanıp başlıyorum konuşmaya kahvaltı hazirlarken, kahvaltıyı yaparken, masayı toplarken kısacası aksam eve eşim gelene kadar kendim anlatıyorum kendim gülüyorum değişik
Ve hergün kendimle konusacak birsuru konu bulmamda çok garip yıllardır 
Sizde kendi kendinize konusuyormusunuz ?
Anormal bir durumdamiyim ? Yaşayınca anormal gibi gelmiyor bana. Çünkü keyif alıyorum. Ama burdan anlatınca şimdi sizin gözünüzde nasıl canlandım ne düşündünüz merak ediyorum . Kimseye anlatamadim bu zamana kadar iyi değilsin psikiyatriye git derler diye.
Kendi kendime yettiğim için kaybetme korkum yok. Yalnız kalmaktan da korkmuyorum. İyi tarafları var kötüsü yok .
Bu durum genelde yaşlı insanların başına geldiği için mi insanlar hemen pskilojisi bozuk diye düşünüyor genç biri olunca ?
Normalde insanlarla sohbet edince ne kadar cana yakınsın sohbetin çok hoş derler. Arayıp soran çok kişi olur. Belki çevre edinememissin diye dusuneceksiniz. Ama ben yalnızlığı seçiyorum guven problemim var insanlara karşı. Herkes sırtımdan vuracak gibi geliyor.
Ki babasız buyuyenler beni daha iyi anlayacaktır. Babam yaşarken herkes canım cicim babam ölünce herkes düşman oldu. En basta da baba tarafım. Sonra cevremdeki insanlar. Bu kızın başında babası yok diye basit görenler oldu kolay lokma diye düşünenler oldu.
Konu yine ne ara babama geldiyse 
